Nothing screams “wantrepreneur” like landin’ in a brand-new city with no money, no phone, no insurance, and no contacts, while having no practical clue as to what you’re gonna do.
For example: Where you gonna live? How you gonna make an income? How you gonna eat? Where you gonna poop? How you gonna get squeaky clean? How you gonna react in an emergency situation if one was to arise? How you gonna create relationships with friends, clients, and potential business partners who are friendly, trustworthy, accountable, and holistically healthy?
Honestly, as I wrote this piece while unintentionally overstaying my VISA duration in one of Thailand’s airports over the course of well over a month, while not being able to legally conduct a single business transaction to help myself get out of this unfortunate mess that I had found myself in, which thankfully, was equipped with some mega powerful high-quality air-filtration and air-conditioning systems, while also doing my best to survive the hot humid weather, along with simultaneously attempting to seek a safe refuge from the unrelenting downpours that can suddenly pop out of practically nowhere with little to no warning in various parts of the land due to the overabundant rainy season. As a result, I actually didn’t have a clue as to what I was gonna do…
All I knew was that I was going to succeed. And I was going to enjoy myself to the best of my ability while doing so.
That being said, here is a little story I wrote up that tells the tale of a beloved protagonist who takes the form of an aspiring entrepreneur, that may give us all some insight into what I’ve learned thus far in regards to being technically stranded and undoubtedly homeless while unintentionally overstaying my VISA duration here in Thailand, and how it relates to entrepreneurship.
But before we begin, Let’s make it crystal clear that our protagonist in this story most certainly does not fit into any category where you would find your typical homeless person in Thailand. They are young, fit, healthy, and capable of doing so many activities and jobs that could have granted them somewhat of a safe asylum in this beautiful yet mentally disruptive modern asylum. They even had a slick looking cart which was light enough for them to push around all of their cumbersome belongings and allowed themselves to better blend in with their environment. In addition to that, the well trained and not corrupt authorities, such as the police and security along with all the other airport staff all seemed to pretend that our protagonist didn’t even exist for the most part, even though everyone surely knew that they’d already been unintentionally living there for quite some time. Our protagonist also had the added luxury of enjoying the ability to really relax and enjoy the spiritual journey, knowing that they were surrounded by all of the added benefit of having so much airport security to holistically protect them and their most essential belongings while they slept or happened to go out and about throughout the airport parking lot to practice their Muay Thai form and overall, just stay in shape and maintain their mental health. However, or protagonist didn’t appreciate how expensive the food was at the airport. Eventually, once they ran out of money, and couldn’t access any funds from anyone or any financial institution what so ever, they couldn’t even afford to buy and enjoy their favorite foods like Tom Yum Soup or some Pad Thai Noodle, so it was a lot easier for them to stay away from the worst that the land of Thai had to offer. And, at this point in time, they were highly sensitive to the abundance of “airplane pollution” that smothered the airport area from all the planes coming and going, so they did their absolute best to stay inside where the air was more pure.
And on top of it all, let’s all not forget the most important aspect which most differentiates our protagonist from all the other unfortunate people who purposely or accidentally overstay their VISA duration; They held the key to the truth.
This fact alone completely separated them from the rest of the unfortunate pack.
This fact alone helped them to stay cool, calm, and collected no matter what kind of holistic chaos which could have arisen.
This fact alone put them in a highly egotistical yet humble position to holistically educate all you highly fortunate and unfortunate people on how being homeless ironically and inevitably helps entrepreneurs and wantrepreneurs from all walks of life.
So, before we really get into it, I’d like to paint a clear mental picture of any other random individual who is considering to evolve themselves into either becoming a better leader for themselves, or maybe even considering to attempt at becoming a better leader for their team, whether it be a large group of people or sheeple. It doesn’t really matter which one they choose to be. Either way, our specific wantrepreneur will have to develop certain foundational skills. Like enhanced creativity, as well as developing a strong sense of empathy for everyone they choose to interact with and do business with. This is because employees, customers, and everyday people come in all shapes and sizes and ages and also come from different backgrounds and can simply view the world in a very different way. This alone will make every interaction unique. Add to it the inevitable stresses that may come from having their life in somewhat of a mess or simply just not perfect, and they will soon discover that it can be difficult to lead themselves to success, let alone other people in need of a relatively stable-minded and somewhat self-reflectable leader.
And, for starters, I’d like to blatantly point out that when Murray Head, Tim Rice, Benny Anderson, Björn Ulvaeus created ‘One Night in Bangkok’ and included the lyrics “One night in Bangkok makes a hard man humble” they really weren’t kidding! Being technically homeless in Thailand is quite simply a humbling and awakening way of life. It teaches the aspiring wantrepreneur that life isn’t just all about paying bills, being squeaky clean, and being a nice boy or girl. It will quickly and possibly and may even quite harshly teach the aspiring wantrepreneur that life, more or less, is about doing what’s best for themselves so that others can either take initiative for themselves to create a better outcome, or simply watch, learn, and take as many notes as they can on how best to proceed to do whatever seems best for themselves as well as for the world that they coexist in. However, I don’t know for certain if it completely aligns with the Buddhist teachings that flow throughout the Kingdom of Thailand, but it certainly aligns with “The Middle Path”.
This is but the most natural cycle of life that the modern world tries so hard to deny, cover-up, or misconstrue altogether. Once they are in a classically unfortunate position in life, such as not knowing where they’re going to get their next meal or not being able to escape the elements such as the blistering sun or heavy rains, they will begin to fall into a mental state known as “survival mode”. Survival mode is not a good mental state for any wantrepreneur. It’s pretty much the exact opposite of the mental state needed for complete individual or group success. They will begin to find it difficult to trust themselves and others and will have to proactively seek new ways to keep themselves, as well as their (potential) group of employees, holistically safe, financially healthy, and in a state of interconnected balance.
So, in respect of time, let’s get right into our example story, and let’s just say that our example wantrepreneur doesn’t seem to be off to a great start…
But remember folks:
It really could get a whole lot worse.
And I really do mean that…
Now, imagine, our poor little wantrepreneur was, let’s say, evicted from or maybe just barely escaped from their potentially abusive bear cave, and was now homeless, or better yet, bear cave-less in a completely new land, such as Thailand,, for this example. Our protagonist wantrepreneur was finally beginning to just barely figure things out for themselves. They even found themselves some prospective clients to potentially work with as well as locating some suitable locations where they could charge their electronic tools while simultaneously benefitting from all that free Wi-Fi to complete their menial and more complex tasks. When suddenly… It’s Pay The Piper Day, and no one wants to pay the piper!
Oh, the horror!
What will our poor little wantrepreneur do?
How are they going to pay themselves on time before their VISA expires and they get thrown into a Thai prison for unintentionally abusing the system in regards to how long they can legally stay in the country, especially if they spent most, if not all their money in just trying to get themselves out of trouble in the first place, to head towards a brand-new and more prosperous land in search of new and more mutually beneficial opportunities for all involved?
The answer would be: Go start a side hustle?
Not so fast!
If we take the time to take a closer look at the unique laws of this new land and the unique conditions of the specific VISA that our wantrepreneur had at the time, one would have eventually noticed that it was, in fact, super illegal for them to conduct any kind of business during their time in the country.
But at the time, our wantrepreneur didn’t know any better and was going to just assume that he could simply whip out his laptop and start selling overpriced fashion pieces on the internet, that he almost got himself into a really funny mess, depending on your personal perspective regarding his situation. Which, honestly, didn’t seem too funny for him at the time.
However, because our wantrepreneur was somehow lucky enough or maybe even educated enough to know that it’s never good to “assume” because it can easily make an (ass) out of (u) and (me), let’s just all assume, at least for just a brief moment, that our poor little wantrepreneur had a fully functional mind, body and spirit, along with a good attitude to match. Our wantrepreneur would politely suggest to themselves that they should go and do one or two of the following so that they can acquire the money required to pay themselves and the immigration officers just in the nick of time before their VISA expires so that no one has to really know that our wantrepreneur overstayed their VISA expiration date and potentially end up getting arrested, blacklisted, deported, or possibly even starved to death or worse. Because, let’s face it, that’s obviously just a terrific example of poor human resource management and probably goes against the company’s HR Policy.
Now, to be blunt, it just looks downright horrible when you or all of your employees get arrested, blacklisted, deported, or die of starvation or from overexposure to the elements. It seems only logical to believe that our poor little wantrepreneur can do at least just a bit better. So, anyways, it would probably be best for our poor, little, now hungry wantrepreneur to go and either (a) find a quick part-time job at the airport that they were stuck in, such as being a cook, cleaner, or security guard with all their hot water making experience, cleaning experience, and security experience, or (b) go walk around the the city and see if they can be a fitness trainer or maybe just wanderer who travels around and collects bottles to then go exchange for a little bit of money at a bottle depot. Interestingly enough our wantrepreneur seemed to prefer option (b) to start off with because it not only makes for a good story and allows our protagonist to better learn the geography of the new land, but our poor little, hungry wantrepreneur knew that he would be acquiring a great deal of good karma for helping taking accountability for their actions and inactions while hustlin’ their lil’ tushy off to get that chedda’!
This is why people always say: “Anything can happen in the real world”.
Now, at this point in time, things are lookin’ real good for everyone involved. The journey to the new destination was, overall, a success. However, there was always the potential for more problems to arise, as that seemed to be the norm in this story.
Then, outta nowhere, with no explanation, rhyme, or reasonable reason, a ginormous black hole opens up, and aliens begin to invade the entire airport because they want to.
What is our wantrepreneur going to do now?
The not-so-obvious answer to that obvious question would be:
Scream and cry for help, and hopefully, their family or community or legal representatives, or maybe even a stranger will come and save everyone from the super mean, evil aliens.
Unfortunately, their family, community and legal representatives all pretended to be sleeping, and all the strangers were pretending to be too strange to be able to properly assist.
So, it was up to our wantrepreneur to save not only themselves, but everyone else in the airport and possibly the entire planet. And it’s not even noon. It’s like 10:30AM.
This is where it gets really exciting. This is where the magic happens. This is where we, as readers, get to witness the climactic character development of our wantrepreneur as they defy all odds and go far above and beyond the call of duty to do what is necessary to survive in hopes of achieving the opportunity to one day thrive.
And so, our wantrepreneur runs around the airport like a maniac, searching for someone who looks like they can form a mutually beneficial relationship with, then again, outta nowhere, with no explanation, rhyme, or reasonable reason, they see a high-ranking commander of the Royal Thai Space Force sippin’ on some fresh coconut water at table in a restaurant across the airport.
Our wantrepreneur decides to run across the airport parking lot towards the high-ranking commander and breaks through the restaurant glass using their shoulder as a battering ram. Out of sheer surprise and natural reflexes, the high-ranking commander suddenly jolts himself and spills coconut water all over the front of his majestic uniform as he looks in horror at our wantrepreneur brushes the shards of glass off of their shoulder.
Our wantrepreneur quickly defuses the visibly upset high-ranking commander and explains the alien invasion situation to the best of their ability.
Fast forward approximately 20-35 minutes and our wantrepreneur and the high-ranking commander felt a strong connection between each other and are now best of friends. They discover that the general manager of the coconut water restaurant is also best friends with the chicken soup restaurant lady and the morning shift cleaning lady because they all went to the same elementary school together and now have the luxury of working in the same airport together.
So, the general manager of the coconut restaurant calls the chicken soup restaurant lady, and the morning cleaning lady, on a private cell phone that looks almost too similar to the kind of cell phone that all the neighborhood drug dealers tend to use in the movies. But that didn’t matter. What mattered was that both the chicken soup restaurant lady and the morning shift cleaning lady both answered, and that they were both stopping whatever it was that they were originally doing to come and save the day, the airport, and potentially the entire planet.
So now, we got our wantrepreneur, along with a high-ranking commander of the Royal Thai Space Force, the General Manager of the coconut restaurant, the chicken soup restaurant lady, and last but certainly not least, the morning shift cleaning lady, all using their unique skills and tools to build healthy relationships and prevent a collective issue from manifesting into a collective disaster.
AKA: Entrepreneurship
Then, they realized that the chicken soup restaurant lady will probably be able to handle the entire situation just fine on her own. So, the four of them walked back inside of the coconut restaurant with the broken glass to sit down, kick back and relax as they casually take slow sips on some nice cool coconut water, while watching the chicken soup restaurant lady dynamically destroys all the evil alien spacecraft one by one using her kitchen tools and quietly and peacefully walks back into her kitchen to make sure she didn’t burn her chicken.
And they all received a huge financial award for their work!
And they all lived happily ever after… forever and ever and ever!
Now, in the end, our wantrepreneur found complete success in the situation. They did what needed to be done to take themselves, their business, and their unique team to the next level in a legal manner. They created new sources of income to legally put food on the table for themselves and for their employees, learned the local geography of the new location that they now inhabited, created lifelong connections, stopped a random alien invasion, and resolved just some of the most basic day-to-day issues that come from running a business. All while being unintentionally homeless, or, bear cave-less.
And that’s how being homeless in an airport helps wantrepreneurs.
Garett Martyn, Founder
G-Bear Enterprises Inc.
Mr. Garett is the creator and founder of G-Bear Enterprises, Inc. A holistic products and services company that focuses on various writing services for those who need them, while aiming to make the world a better place than he found it. He can be found teaching various styles of the Holistic Disciplines via Martyn Martial Arts, selling his products via Garett Martyn brand, or just writing for those who need his services via G-Bear Enterprises, as well as continuing his own personal development and enjoying life to the best of his abilities. This arrangement also provides a semi-large network of holistic connections related to the newest trends, sciences, and the arts. By uniting and refining our Holistic Disciplines, the G-Bear Enterprises brand helps to create a more prosperous world than what has been before. Holistically we are strong. Holistically disciplined, we are stronger.
การไร้บ้านในสนามบินนานาชาติช่วยเหลือผู้ประกอบการที่ต้องการได้อย่างไร | โดย G.
ไม่มีอะไรจะบ่งบอกถึงความเป็น “ผู้ประกอบการที่อยากเป็น” ได้ดีไปกว่าการได้ไปอยู่ในเมืองใหม่ที่ไม่มีเงิน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีประกัน และไม่มีคอนแทคเลนส์ และไม่มีเบาะแสใดๆ เลยในขณะที่ไม่มีแนวทางปฏิบัติใดๆ เลยว่าจะทำอะไร
ตัวอย่างเช่น คุณจะอาศัยอยู่ที่ไหน คุณจะหารายได้อย่างไร คุณจะกินอาหารอย่างไร คุณจะขับถ่ายที่ไหน คุณจะทำความสะอาดร่างกายให้สะอาดหมดจดได้อย่างไร คุณจะรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินอย่างไรหากเกิดขึ้น คุณจะสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อน ลูกค้า และคู่ค้าทางธุรกิจที่เป็นมิตร น่าเชื่อถือ รับผิดชอบ และมีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ได้อย่างไร
พูดตามตรงว่า ขณะที่ฉันเขียนบทความนี้ในขณะที่อยู่เกินระยะเวลาวีซ่าโดยไม่ได้ตั้งใจที่สนามบินแห่งหนึ่งของประเทศไทยเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน ในขณะที่ไม่สามารถทำธุรกรรมทางธุรกิจใดๆ ได้อย่างถูกกฎหมายเพื่อช่วยให้ตัวเองพ้นจากความยุ่งยากที่โชคร้ายนี้ ซึ่งโชคดีที่ระบบกรองอากาศและเครื่องปรับอากาศที่มีประสิทธิภาพสูงสุดนั้นติดตั้งไว้ ขณะเดียวกันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาตัวรอดจากสภาพอากาศร้อนชื้น ในขณะเดียวกันก็พยายามหาที่หลบภัยที่ปลอดภัยจากฝนที่ตกหนักอย่างต่อเนื่องซึ่งอาจโผล่ขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้โดยแทบจะไม่มีการเตือนล่วงหน้าในพื้นที่ต่างๆ ของประเทศเนื่องมาจากฤดูฝนที่ตกหนักเกินไป ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่มีลาดเลาเลยว่าฉันจะทำอย่างไร…
ฉันรู้เพียงว่าจะต้องประสบความสำเร็จ และฉันจะสนุกกับมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ที่กล่าวมา นี่คือเรื่องราวสั้นๆ ที่ฉันเขียนขึ้น เกี่ยวกับตัวเอกที่เป็นที่รักซึ่งกลายมาเป็นผู้ประกอบการที่มีความทะเยอทะยาน เรื่องราวนี้อาจทำให้เราทุกคนได้รับข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาจนถึงตอนนี้ เกี่ยวกับการถูกทิ้งไว้ตามลำพังและไร้บ้านอย่างไม่ต้องสงสัย ขณะที่อยู่เกินระยะเวลาวีซ่าโดยไม่ได้ตั้งใจที่นี่ในประเทศไทย และมันเกี่ยวข้องกับการเป็นผู้ประกอบการอย่างไร
แต่ก่อนจะเริ่ม ขอชี้แจงให้ชัดเจนว่าตัวเอกของเราในเรื่องนี้ไม่ได้เข้าข่ายคนไร้บ้านทั่วๆ ไปในประเทศไทยอย่างแน่นอน พวกเขาเป็นคนหนุ่มสาว แข็งแรง มีสุขภาพดี และสามารถทำกิจกรรมและงานต่างๆ มากมายได้ ซึ่งอาจทำให้พวกเขาได้รับสถานสงเคราะห์ที่ปลอดภัยในระดับหนึ่งในสถานสงเคราะห์สมัยใหม่ที่สวยงามแต่เต็มไปด้วยปัญหาทางจิตใจแห่งนี้ พวกเขายังมีรถเข็นที่ดูทันสมัยซึ่งเบาพอที่จะเข็นข้าวของที่เทอะทะของพวกเขาไปมาได้ และทำให้พวกเขากลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมได้ดีขึ้น นอกจากนั้น เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและไม่ทุจริต เช่น ตำรวจและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย รวมถึงเจ้าหน้าที่สนามบินคนอื่นๆ ต่างก็แสร้งทำเป็นว่าตัวเอกของเราไม่มีตัวตนอยู่เลย แม้ว่าทุกคนจะรู้ดีว่าพวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้ตั้งใจมาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม พระเอกของเรายังมีความหรูหราเพิ่มเติมในการเพลิดเพลินกับความสามารถในการผ่อนคลายและเพลิดเพลินไปกับการเดินทางทางจิตวิญญาณโดยรู้ว่าพวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยผลประโยชน์เพิ่มเติมมากมายจากการที่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่สนามบินมากมายเพื่อปกป้องพวกเขาและทรัพย์สินที่สำคัญที่สุดในขณะที่พวกเขานอนหลับหรือบังเอิญออกไปทั่วลานจอดรถของสนามบินเพื่อฝึกมวยไทยและโดยรวมแล้วเพียงแค่รักษารูปร่างและรักษาสุขภาพจิตของพวกเขา อย่างไรก็ตามพระเอกไม่ได้ตระหนักว่าอาหารที่สนามบินแพงแค่ไหน ในที่สุดเมื่อพวกเขาหมดเงินและไม่สามารถเข้าถึงเงินจากใครหรือสถาบันการเงินใด ๆ ได้เลยพวกเขาไม่สามารถซื้อและเพลิดเพลินกับอาหารจานโปรดของพวกเขาเช่นต้มยำหรือก๋วยเตี๋ยวผัดไทยได้ดังนั้นจึงง่ายกว่ามากสำหรับพวกเขาที่จะอยู่ห่างจากสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่แผ่นดินไทยมีให้ และในช่วงเวลานี้พวกเขามีความอ่อนไหวอย่างยิ่งต่อ “มลพิษทางเครื่องบิน” ที่ปกคลุมพื้นที่สนามบินจากเครื่องบินทั้งหมดที่ขึ้นและลงดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอยู่ในที่ที่มีอากาศบริสุทธิ์กว่า
และเหนือสิ่งอื่นใด เราไม่ควรลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดซึ่งทำให้ตัวเอกของเราแตกต่างจากผู้คนผู้โชคร้ายคนอื่นๆ ที่อยู่เกินระยะเวลาวีซ่าโดยตั้งใจหรือโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่นก็คือ พวกเขามีกุญแจสำคัญที่ไขความลับของความจริง
ข้อเท็จจริงเพียงข้อนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้พวกเขาแยกออกจากกลุ่มผู้โชคร้ายคนอื่นๆ ได้อย่างสมบูรณ์
ข้อเท็จจริงเพียงข้อนี้เพียงอย่างเดียวช่วยให้พวกเขาอยู่เย็น สงบ และมีสติ ไม่ว่าความวุ่นวายแบบองค์รวมใดๆ ที่อาจเกิดขึ้นก็ตาม
ข้อเท็จจริงเพียงข้อนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้พวกเขาอยู่ในสถานะที่เห็นแก่ตัวสูงแต่ก็ถ่อมตัวในการให้ความรู้แก่ผู้คนที่โชคดีและโชคร้ายทุกคนอย่างครอบคลุมว่าการเป็นคนไร้บ้านกลับช่วยเหลือผู้ประกอบการและผู้ที่ต้องการเป็นผู้ประกอบการจากทุกสาขาอาชีพอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ดังนั้น ก่อนที่เราจะลงมือทำจริง ๆ ฉันอยากจะวาดภาพในใจให้ชัดเจนถึงบุคคลอื่น ๆ ที่กำลังคิดจะพัฒนาตนเองให้เป็นผู้นำที่ดีขึ้นสำหรับตัวเอง หรืออาจจะคิดจะลองเป็นผู้นำที่ดีขึ้นสำหรับทีมของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มคนจำนวนมากหรือคนธรรมดา ๆ ก็ตาม ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะเลือกเป็นผู้นำแบบไหน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ผู้ประกอบการที่ต้องการตัวของเราจะต้องพัฒนาทักษะพื้นฐานบางอย่าง เช่น ความคิดสร้างสรรค์ที่เพิ่มขึ้น รวมถึงการพัฒนาความรู้สึกเห็นอกเห็นใจที่แข็งแกร่งต่อทุกคนที่พวกเขาเลือกที่จะโต้ตอบและทำธุรกิจด้วย นั่นเป็นเพราะพนักงาน ลูกค้า และคนทั่วไปมีรูปร่าง ขนาด และอายุที่แตกต่างกัน และมาจากภูมิหลังที่แตกต่างกัน และสามารถมองโลกในแบบที่ต่างกันมาก เพียงแค่นี้ ปฏิสัมพันธ์แต่ละครั้งก็จะทำให้ไม่เหมือนใครแล้ว นอกจากนี้ ยังมีความเครียดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่อาจเกิดขึ้นจากการที่ชีวิตของพวกเขายุ่งเหยิงหรือไม่สมบูรณ์แบบ และในไม่ช้า พวกเขาก็จะค้นพบว่าการนำตัวเองไปสู่ความสำเร็จนั้นเป็นเรื่องยาก นับประสาอะไรกับคนอื่น ๆ ที่ต้องการผู้นำที่มีความคิดที่มั่นคงและไตร่ตรองถึงตัวเองได้บ้าง
และก่อนอื่นเลย ฉันอยากจะชี้ให้เห็นอย่างตรงไปตรงมาว่าเมื่อ Murray Head, Tim Rice, Benny Anderson และ Björn Ulvaeus ร่วมกันสร้างสรรค์เพลง ‘One Night in Bangkok’ และใส่เนื้อเพลงว่า “One night in Bangkok makes a hard man humble” พวกเขาไม่ได้ล้อเล่นเลย! การเป็นคนไร้บ้านในประเทศไทยถือเป็นวิถีชีวิตที่สร้างความอ่อนน้อมถ่อมตนและปลุกเร้าจิตใจ วิถีชีวิตนี้สอนให้ผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นผู้ประกอบการรู้ว่าชีวิตไม่ได้มีแค่เรื่องการจ่ายบิล ความสะอาดหมดจด และความเป็นเด็กดีเท่านั้น มันจะสอนให้ผู้ที่ใฝ่ฝันอยากเป็นผู้ประกอบการอย่างรวดเร็วและอาจจะรุนแรงถึงขั้นสอนว่าชีวิตก็คือการทำสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองเพื่อให้คนอื่นสามารถริเริ่มสร้างผลลัพธ์ที่ดีกว่าให้กับตัวเอง หรือเพียงแค่เฝ้าดู เรียนรู้ และจดบันทึกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดในการดำเนินการเพื่อสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับตัวเองและสำหรับโลกที่พวกเขาอยู่ร่วมกัน อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าสิ่งนี้สอดคล้องกับคำสอนของพุทธศาสนาที่สืบทอดกันมาทั่วราชอาณาจักรไทยหรือไม่ แต่แน่นอนว่ามันสอดคล้องกับ “ทางสายกลาง”
นี่เป็นเพียงวัฏจักรธรรมชาติที่สุดของชีวิตที่โลกสมัยใหม่พยายามอย่างหนักที่จะปฏิเสธ ปกปิด หรือตีความผิดไปโดยสิ้นเชิง เมื่อพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่โชคร้ายในชีวิต เช่น ไม่รู้ว่าจะไปกินมื้อต่อไปที่ไหน หรือไม่สามารถหลีกหนีจากปัจจัยต่างๆ เช่น แสงแดดที่แผดเผาหรือฝนตกหนัก พวกเขาจะเริ่มเข้าสู่สภาวะจิตใจที่เรียกว่า “โหมดเอาตัวรอด” โหมดเอาตัวรอดไม่ใช่สภาวะจิตใจที่ดีสำหรับผู้ประกอบการที่อยากประสบความสำเร็จ มันตรงกันข้ามกับสภาวะจิตใจที่จำเป็นสำหรับความสำเร็จของบุคคลหรือกลุ่ม พวกเขาจะเริ่มพบว่ามันยากที่จะไว้วางใจตัวเองและผู้อื่น และจะต้องแสวงหาวิธีใหม่ๆ อย่างจริงจังเพื่อให้ตัวเองและกลุ่มพนักงาน (ที่อาจเป็น) ปลอดภัยโดยองค์รวม มีสุขภาพทางการเงินที่ดี และอยู่ในสภาวะสมดุลที่เชื่อมโยงกัน
ดังนั้น ในเรื่องของเวลา เรามาเริ่มเรื่องตัวอย่างกันเลยดีกว่า และขอพูดตรงๆ ว่าผู้ประกอบการตัวอย่างของเรานั้นดูเหมือนจะเริ่มต้นได้ไม่ค่อยดีนัก…
แต่โปรดจำไว้:
มันอาจจะแย่ลงได้อีกมาก
และฉันหมายถึงแบบนั้นจริงๆ…
ลองนึกภาพดูสิ ผู้ประกอบการตัวน้อยน่าสงสารของเราถูกขับไล่ออกจากถ้ำหมีที่อาจจะถูกทารุณกรรม หรืออาจจะรอดมาได้อย่างหวุดหวิด และตอนนี้กลายเป็นคนไร้บ้าน หรือดีกว่านั้นคือไม่มีถ้ำหมีในดินแดนใหม่โดยสิ้นเชิง เช่น ประเทศไทย เป็นต้น ผู้ประกอบการตัวน้อยผู้เป็นพระเอกของเราเพิ่งจะเริ่มคิดหาทางออกให้กับตัวเองได้ในที่สุด พวกเขายังพบลูกค้ารายใหม่ที่อาจทำงานร่วมด้วยได้ รวมทั้งค้นหาสถานที่ที่เหมาะสมบางแห่งที่พวกเขาสามารถชาร์จเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ได้ ขณะเดียวกันก็ได้รับประโยชน์จาก Wi-Fi ฟรีมากมายเพื่อทำภารกิจที่น่าเบื่อและซับซ้อนกว่านี้ให้สำเร็จ เมื่ออยู่ๆ… ก็ถึงวันจ่ายเงินให้คนเป่าปี่ และไม่มีใครอยากจ่ายเงินให้คนเป่าปี่!
โอ้ สยองขวัญ!
ผู้ประกอบการตัวน้อยผู้ยากไร้ของเราจะทำอย่างไร?
พวกเขาจะชำระเงินให้ตนเองตรงเวลาได้อย่างไรก่อนที่วีซ่าจะหมดอายุและถูกจับเข้าคุกในเรือนจำของไทยเพราะละเมิดระบบโดยไม่ได้ตั้งใจเกี่ยวกับระยะเวลาที่พวกเขาสามารถอยู่ในประเทศได้อย่างถูกกฎหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาใช้เงินส่วนใหญ่ หากไม่ใช่ทั้งหมดไปกับการพยายามช่วยให้ตัวเองพ้นจากปัญหาในตอนแรก เพื่อมุ่งหน้าไปยังดินแดนใหม่ที่เจริญรุ่งเรืองกว่า เพื่อค้นหาโอกาสใหม่ๆ ที่เป็นประโยชน์ร่วมกันมากกว่าสำหรับทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง?
คำตอบก็คือ: เริ่มทำอาชีพเสริมเลยไหม?
ไม่เร็วขนาดนั้น!
ถ้าเราใช้เวลาพิจารณากฎหมายเฉพาะของดินแดนใหม่นี้และเงื่อนไขเฉพาะของวีซ่าที่ผู้ประกอบการมือใหม่มีอยู่ในขณะนั้นอย่างละเอียด เราจะสังเกตเห็นในที่สุดว่าในความเป็นจริงแล้ว เป็นสิ่งผิดกฎหมายอย่างยิ่งที่พวกเขาจะทำธุรกิจใดๆ ในช่วงเวลาที่อยู่ในประเทศนี้
แต่ในตอนนั้น ผู้ประกอบการมือใหม่ของเราไม่รู้อะไรดีไปกว่านั้น และคิดไปเองว่าเขาสามารถหยิบแล็ปท็อปออกมาแล้วเริ่มขายเสื้อผ้าราคาแพงบนอินเทอร์เน็ตได้ ซึ่งนั่นทำให้เขาเกือบทำให้ตัวเองต้องเจอกับปัญหาที่ตลกมาก ขึ้นอยู่กับมุมมองส่วนตัวของคุณเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา ซึ่งจริงๆ แล้ว ดูเหมือนว่ามันจะไม่ตลกสำหรับเขาในตอนนั้นเลย
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากผู้ประกอบการรายย่อยของเราโชคดีหรืออาจได้รับการศึกษาดีพอที่จะรู้ว่าการ “คิดไปเอง” ไม่ใช่เรื่องดี เพราะอาจทำให้ (คุณ) และ (ฉัน) กลายเป็นคนเลวได้ ดังนั้น เราทุกคนควรคิดไปเองอย่างน้อยสักช่วงสั้นๆ ว่าผู้ประกอบการรายย่อยที่น่าสงสารของเรามีจิตใจ ร่างกาย และจิตวิญญาณที่สมบูรณ์พร้อม รวมถึงทัศนคติที่ดีด้วย ผู้ประกอบการรายย่อยของเราจะแนะนำตัวเองอย่างสุภาพว่าพวกเขาควรไปทำสิ่งต่อไปนี้หนึ่งหรือสองอย่าง เพื่อที่พวกเขาจะได้รับเงินที่จำเป็นในการจ่ายเงินให้ตัวเองและเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองทันเวลาพอดีก่อนที่วีซ่าจะหมดอายุ เพื่อที่ไม่มีใครต้องรู้จริงๆ ว่าผู้ประกอบการรายย่อยของเราอยู่เกินวันหมดอายุวีซ่าและอาจจะถูกจับกุม ติดบัญชีดำ เนรเทศ หรืออาจถึงขั้นอดอาหารตายหรือแย่กว่านั้น เพราะเอาเข้าจริงแล้ว นั่นเป็นเพียงตัวอย่างอันยอดเยี่ยมของการจัดการทรัพยากรบุคคลที่ย่ำแย่ และอาจขัดต่อนโยบายทรัพยากรบุคคลของบริษัท
พูดตรงๆ ก็คือ มันดูแย่มากเมื่อคุณหรือพนักงานของคุณทั้งหมดถูกจับ ติดบัญชีดำ ถูกเนรเทศ หรือเสียชีวิตเพราะอดอาหารหรือถูกสัมผัสกับสภาพอากาศมากเกินไป ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลที่จะเชื่อว่าผู้ประกอบการตัวน้อยที่น่าสงสารของเราสามารถทำได้ดีกว่านี้เล็กน้อย ดังนั้น ยังไงก็ตาม อาจเป็นการดีที่สุดสำหรับผู้ประกอบการตัวน้อยที่น่าสงสารและหิวโหยของเราที่จะไปและ (ก) หางานพาร์ทไทม์ด่วนๆ ที่สนามบินที่พวกเขาติดอยู่ เช่น เป็นพ่อครัว พนักงานทำความสะอาด หรือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มีประสบการณ์ในการทำน้ำร้อน ประสบการณ์ในการทำความสะอาด และประสบการณ์ด้านความปลอดภัย หรือ (ข) เดินเล่นรอบเมืองและดูว่าพวกเขาสามารถเป็นเทรนเนอร์ฟิตเนสหรืออาจเป็นแค่คนพเนจรที่เดินทางไปรอบๆ และเก็บขวดเพื่อไปแลกเงินเล็กน้อยที่คลังขวดได้หรือไม่ สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ผู้ประกอบการที่อยากประสบความสำเร็จของเราดูเหมือนจะชอบตัวเลือก (b) มากกว่าที่จะเริ่มต้น เพราะไม่เพียงแต่จะทำให้เรื่องราวดีขึ้นเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ตัวเอกของเราเรียนรู้ภูมิศาสตร์ของดินแดนใหม่ได้ดีขึ้นด้วย ผู้ประกอบการที่อยากประสบความสำเร็จตัวน้อยน่าสงสารของเรายังรู้ด้วยว่าเขาจะได้รับกรรมดีมากมายจากการช่วยรับผิดชอบต่อการกระทำและการไม่กระทำของตนเอง ขณะที่ต้องดิ้นรนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งนั้น!
นี่เป็นสาเหตุที่ผู้คนมักพูดว่า “อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ในโลกแห่งความเป็นจริง”
ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดีขึ้นสำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้อง การเดินทางไปยังจุดหมายใหม่โดยรวมถือว่าประสบความสำเร็จ อย่างไรก็ตาม มีแนวโน้มว่าปัญหาต่างๆ จะเกิดขึ้นอีก ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติในเรื่องนี้
จากนั้น จู่ๆ ก็มีหลุมดำขนาดมหึมาปรากฏขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ โดยไม่มีคำอธิบาย คำพูด หรือเหตุผลที่สมเหตุสมผล และมนุษย์ต่างดาวก็เริ่มรุกรานสนามบินทั้งหมดเพราะพวกเขาต้องการ
แล้วผู้ประกอบการที่ต้องการเป็นของเราจะทำอย่างไรต่อไป?
คำตอบที่ไม่ชัดเจนนักสำหรับคำถามที่ชัดเจนนั้นคือ:
กรีดร้องและร้องขอความช่วยเหลือ และหวังว่าครอบครัว ชุมชน ตัวแทนทางกฎหมาย หรือแม้แต่คนแปลกหน้าจะเข้ามาช่วยเหลือทุกคนจากมนุษย์ต่างดาวที่ชั่วร้ายและใจร้ายเหล่านี้
น่าเสียดายที่ครอบครัว ชุมชน และตัวแทนทางกฎหมายของพวกเขาต่างก็แกล้งทำเป็นนอนหลับ และคนแปลกหน้าทั้งหมดก็แกล้งทำเป็นแปลกเกินไปจนไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้อย่างเหมาะสม
ดังนั้น จึงเป็นหน้าที่ของผู้ประกอบการที่อยากประสบความสำเร็จอย่างเราที่จะต้องช่วยไม่เพียงแต่ตัวเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนอื่นๆ ในสนามบินและอาจจะรวมถึงทั้งโลกด้วย และเวลานี้ยังไม่เที่ยงเลย ราวๆ 10.30 น.
นี่คือจุดที่น่าตื่นเต้นจริงๆ นี่คือจุดที่เกิดเวทมนตร์ นี่คือจุดที่เราในฐานะผู้อ่านได้เห็นพัฒนาการของตัวละครสุดตื่นเต้นของผู้ประกอบการที่มุ่งมั่นไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคและทุ่มเทสุดความสามารถเพื่อทำสิ่งที่จำเป็นเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยความหวังว่าจะได้มีโอกาสเติบโตในสักวันหนึ่ง
ดังนั้นผู้ประกอบการที่ทะเยอทะยานของเราจึงวิ่งไปทั่วสนามบินราวกับคนบ้า เพื่อค้นหาคนที่สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่เป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่ายได้ จากนั้นก็ไม่มีคำอธิบาย คำพูด หรือเหตุผลที่สมเหตุสมผลใดๆ พวกเขาก็เห็นผู้บัญชาการระดับสูงของกองกำลังอวกาศของไทยกำลังจิบน้ำมะพร้าวสดที่โต๊ะในร้านอาหารฝั่งตรงข้ามสนามบิน
ผู้ประกอบการที่ทะเยอทะยานของเราตัดสินใจวิ่งข้ามลานจอดรถของสนามบินไปหาผู้บัญชาการระดับสูงและทุบกระจกของร้านอาหารโดยใช้ไหล่ของผู้บัญชาการเป็นแท่นกระแทก ด้วยความประหลาดใจและปฏิกิริยาตามธรรมชาติ ผู้บัญชาการระดับสูงสะดุ้งตัวและหกน้ำมะพร้าวไปทั่วด้านหน้าเครื่องแบบอันสง่างามของเขาขณะที่เขามองด้วยความสยองขวัญที่ผู้ประกอบการที่ทะเยอทะยานของเราปัดเศษแก้วออกจากไหล่ของพวกเขา
ผู้ประกอบการที่ทะเยอทะยานของเราได้ช่วยคลี่คลายความตึงเครียดของผู้บัญชาการระดับสูงที่กำลังอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดอย่างรวดเร็ว และอธิบายสถานการณ์การรุกรานของมนุษย์ต่างดาวให้ดีที่สุดตามความสามารถ
เวลาผ่านไปประมาณ 20-35 นาที ผู้ประกอบการมือใหม่และผู้บังคับบัญชาชั้นสูงรู้สึกผูกพันกันอย่างแน่นแฟ้นและกลายเป็นเพื่อนซี้กันในที่สุด พวกเขาค้นพบว่าผู้จัดการทั่วไปของร้านอาหารน้ำมะพร้าวยังเป็นเพื่อนซี้กับแม่บ้านร้านซุปไก่และแม่บ้านทำความสะอาดกะเช้าด้วย เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเรียนโรงเรียนประถมเดียวกันและตอนนี้มีโอกาสได้ทำงานในสนามบินเดียวกัน
ผู้จัดการทั่วไปของร้านอาหารมะพร้าวจึงโทรหาแม่ค้าซุปไก่และแม่บ้านทำความสะอาดตอนเช้าด้วยโทรศัพท์มือถือส่วนตัวที่ดูคล้ายกับโทรศัพท์มือถือที่พ่อค้ายาในละแวกนั้นมักใช้ในภาพยนตร์ แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือแม่ค้าซุปไก่และแม่บ้านทำความสะอาดตอนเช้าต่างก็รับสาย และทั้งคู่ต่างก็หยุดทำสิ่งที่ตั้งใจจะทำแต่แรกเพื่อมาช่วยโลก สนามบิน และอาจรวมถึงทั้งโลกด้วย
ตอนนี้เราก็ได้ผู้ประกอบการที่ต้องการประสบความสำเร็จ พร้อมด้วยผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพอวกาศไทย ผู้จัดการทั่วไปของร้านอาหารมะพร้าว พนักงานร้านซุปไก่ และสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด คือพนักงานทำความสะอาดกะเช้า โดยทุกคนใช้ทักษะและเครื่องมือเฉพาะตัวของตนในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดี และป้องกันไม่ให้ปัญหาที่เกิดขึ้นร่วมกันกลายเป็นหายนะร่วมกัน
หรือที่เรียกว่า: การเป็นผู้ประกอบการ
จากนั้นพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าแม่ค้าซุปไก่น่าจะสามารถรับมือกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นทั้งสี่คนจึงเดินกลับเข้าไปในร้านมะพร้าวพร้อมเศษแก้วที่แตก เพื่อนั่งพักผ่อนและจิบน้ำมะพร้าวเย็นๆ อย่างช้าๆ ในขณะที่เฝ้าดูแม่ค้าซุปไก่ทำลายยานอวกาศมนุษย์ต่างดาวชั่วร้ายทีละลำโดยใช้เครื่องมือในครัวของเธออย่างไม่หยุดหย่อน และเดินกลับเข้าไปในครัวของเธออย่างเงียบๆ และสงบเพื่อให้แน่ใจว่าไก่ของเธอจะไม่ไหม้
และพวกเขาทั้งหมดก็ได้รับรางวัลเงินสดจำนวนมหาศาลจากผลงานของพวกเขา!
และพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป… ตลอดกาล และตลอดไป!
ในที่สุด ผู้ประกอบการที่อยากประสบความสำเร็จก็พบกับความสำเร็จอย่างสมบูรณ์ในสถานการณ์ดังกล่าว พวกเขาทำในสิ่งที่ต้องทำเพื่อพาตัวเอง ธุรกิจ และทีมงานเฉพาะตัวของพวกเขาไปสู่อีกระดับด้วยวิธีการทางกฎหมาย พวกเขาสร้างแหล่งรายได้ใหม่เพื่อนำอาหารมาวางบนโต๊ะสำหรับตัวเองและพนักงานอย่างถูกกฎหมาย เรียนรู้ภูมิศาสตร์ในท้องถิ่นของสถานที่ใหม่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ สร้างสายสัมพันธ์ตลอดชีวิต หยุดการรุกรานของมนุษย์ต่างดาวโดยสุ่ม และแก้ไขปัญหาพื้นฐานบางประการในชีวิตประจำวันที่เกิดขึ้นจากการดำเนินธุรกิจ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในขณะที่พวกเขากลายเป็นคนไร้บ้านโดยไม่ได้ตั้งใจหรือไม่มีถ้ำหมี
และนั่นคือการช่วยเหลือผู้ประกอบการไร้บ้านในสนามบิน
Garett Martyn ผู้ก่อตั้ง
G-Bear Enterprises Inc.
คุณ Garett เป็นผู้ก่อตั้งและผู้ก่อตั้ง G-Bear Enterprises, Inc. บริษัทผลิตภัณฑ์และบริการแบบองค์รวมที่เน้นให้บริการการเขียนต่างๆ สำหรับผู้ที่ต้องการ โดยมีเป้าหมายที่จะทำให้โลกนี้เป็นสถานที่ที่ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน เขาสอนแนวทางต่างๆ ของ Holistic Disciplines ผ่าน Martyn Martial Arts ขายสินค้าผ่านแบรนด์ Garett Martyn หรือเขียนบทความสำหรับผู้ที่ต้องการบริการของเขาผ่าน G-Bear Enterprises รวมถึงพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่องและใช้ชีวิตให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ การจัดการนี้ยังมอบเครือข่ายการเชื่อมต่อแบบองค์รวมขนาดใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับเทรนด์ วิทยาศาสตร์ และศิลปะใหม่ล่าสุด ด้วยการรวมและปรับแต่ง Holistic Disciplines ของเรา แบรนด์ G-Bear Enterprises ช่วยสร้างโลกที่เจริญรุ่งเรืองมากกว่าที่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้ เราแข็งแกร่งในเชิงองค์รวม เมื่อมีวินัยในเชิงองค์รวม เราก็แข็งแกร่งขึ้น